Art for Heart’s Sake

This is an usual story about an old businessman who was curing in one hospital. As he was a businessman he had to do much business with the money. For a businessman it is not a joke to set up a business and lose all the amount invested on some business. As he was in hospital the doctors wished to cure him well, feed him but for the doctor he was an unusual case. As he refused even from a pineapple juice the doctor had to invite a young artist and thought to cure him with the help of art. The young artist visited him almost everyday bringing water colors, crayons even chalk for him. The doctor was pleased with the resalt as the old man started to eat without protesting. And after some time the old man drew “Trees Dressed in White” which became the art for heart’s sake. Though his painting was funny but Lathrop Gallery agreed to hung his painting among all the exhibiting paintings. In two days after closing the exhibition to doctors’ get surprise he won the first prize. The most surprising thing was that when everybody that he had bought the Lathrop Gallery a month before. The main conclusion of the story is that a businessman always thinks and acts as a businessman, art and money are very different things.

First week of *Winter Camp*

Here is a summary of what we did this past week!

For this year’s winter camp, I chose Mrs. Irina and I’m very glad that I did.

So far here are all of the activities we did:

1. We started solving a murder unsolved case, we sat down with the group and everyone started reading a page. We are still on a mission to solve this case! It’s very interesting and overall a really fun thing to do with friends.

2. We went to our school’s Art School to have a pottery class, It went good we learned how to make different things like plates, cups, etc.

3. Dancing, Karaoke, Discussions, Ping Pong, etc.

g Pong, etc.

4. We also did gymnastics, to be honest, I wasn’t looking forward to that but it was great we had a good time. We split into groups and started doing different activities, for example, our group played a sports game and a few other people did acrobatics.

I think the first week was good, we had a lot of fun playing ping pong in class, playing Alias and Mafia, and having discussions with different teachers. I am definitely looking forward to “week 2”, especially for the sleepover 

Եղի՛ր համբերատար

Տղամարդը դուրս եկավ իր տանից, որպեսզի հիանար իր նոր բեռնատարով: Ի զարմանս  իրեն՝ տեսավ՝ իր երեք տարեկան տղան մեխեր էր մեխում բեռնատարի փայլուն ու ներկապատ մակերեսին:

Տղամարդը վազեց իր որդու մոտ, հարվածեց և որպես պատիժ՝ մուրճով խփեց փոքրիկի ձեռքերին:

Երբ հայրը հանդարտվեց, որդուն շտապ տեղափոխեց հիվանդանոց։ Չնայած բժիշկը հուսահատորեն փորձում էր փրկել փշրված ոսկորները, նա ստիպված եղավ կտրել տղայի երկու ձեռքերի մատները:

Երբ տղան արթնացավ ու տեսավ իր վիրակապված մատների վրայի բրոնզե կաղապարները, անմեղորեն հարցրեց.

– Հայրի՛ կ, ես ցավում եմ քո բեռնատարի համար, իսկ ե՞րբ հետ կաճեն իմ մատները:

Տղամարդը տուն վերադարձավ և ինքնասպան եղավ;

Ձեր համբերատարությունը կորցնելուց առաջ նախ և առաջ մտածեք այն մարդկանց մասին, ում սիրում եք: Բեռնատարները կվերանորոգվեն, իսկ ջարդված ոսկորներն ու ցավը՝ ոչ միշտ;

Շատ հաճախ մենք չենք կարողանում հասկանալ մարդու և երևույթի միջև եղած տարբերությունը: Մենք մոռանում ենք, որ ներողամտությունը ավելի մեծ արժեք ունի, քան, վրեժը:

Մարդիկ սխալներ են գործում: Բայց այն գործողությունները, որ մենք անում ենք զայրույթի ժամանակ, կարող են մեզ հավերժ հետապնդել:

Կա՛  նգ առ և խորհի՛ ր:

Մտածի՛ ր միչև գործելդ:  

Եղի՛ ր համբերատար, ների՛ ր և մոռացի՛ ր, սիրի՛ ր բոլորին:Նա, որ չի կարող համբերատար լինել, կտուժի վշտից ու հուզմունքից:

beowulf 1

Provenance

The poem is known only from a single manuscript, estimated to date from around 975–1025, in which it appears with other works. The manuscript therefore dates either to the reign of Æthelred the Unready, characterised by strife with the Danish king Sweyn Forkbeard, or to the beginning of the reign of Sweyn’s son Cnut the Great from 1016. The Beowulf manuscript is known as the Nowell Codex, gaining its name from 16th-century scholar Laurence Nowell. The official designation is «British Library, Cotton Vitellius A.XV» because it was one of Sir Robert Bruce Cotton’s holdings in the Cotton library in the middle of the 17th century. Many private antiquarians and book collectors, such as Sir Robert Cotton, used their own library classification systems. «Cotton Vitellius A.XV» translates as: the 15th book from the left on shelf A (the top shelf) of the bookcase with the bust of Roman Emperor Vitellius standing on top of it, in Cotton’s collection. Kevin Kiernan argues that Nowell most likely acquired it through William Cecil, 1st Baron Burghley, in 1563, when Nowell entered Cecil’s household as a tutor to his ward, Edward de Vere, 17th Earl of Oxford.

The earliest extant reference to the first foliation of the Nowell Codex was made sometime between 1628 and 1650 by Franciscus Junius (the younger). The ownership of the codex before Nowell remains a mystery

The Reverend Thomas Smith (1638–1710) and Humfrey Wanley (1672–1726) both catalogued the Cotton library (in which the Nowell Codex was held). Smith’s catalogue appeared in 1696, and Wanley’s in 1705. The Beowulf manuscript itself is identified by name for the first time in an exchange of letters in 1700 between George Hickes, Wanley’s assistant, and Wanley. In the letter to Wanley, Hickes responds to an apparent charge against Smith, made by Wanley, that Smith had failed to mention the Beowulf script when cataloguing Cotton MS. Vitellius A. XV. Hickes replies to Wanley «I can find nothing yet of Beowulph.» Kiernan theorised that Smith failed to mention the Beowulf manuscript because of his reliance on previous catalogues or because either he had no idea how to describe it or because it was temporarily out of the codex.

The manuscript passed to Crown ownership in 1702, on the death of its then owner, Sir John Cotton, who had inherited it from his grandfather, Robert Cotton. It suffered damage in a fire at Ashburnham House in 1731, in which around a quarter of the manuscripts bequeathed by Cotton were destroyed. Since then, parts of the manuscript have crumbled along with many of the letters. Rebinding efforts, though saving the manuscript from much degeneration, have nonetheless covered up other letters of the poem, causing further loss. Kiernan, in preparing his electronic edition of the manuscript, used fibre-optic backlighting and ultraviolet lighting to reveal letters in the manuscript lost from binding, erasure, or ink blotting

Beowulf 2

The contents of the manuscript

Apart from Beowulf, the manuscript contains several other medieval texts. These comprise a homily on St Christopher; The Marvels of the East (also known as The Wonders of the East), illustrated with wondrous beasts and deformed monsters; the Letter of Alexander to Aristotle; and an imperfect copy of another Old English poem, Judith.

Beowulf is the penultimate item in this collection, the whole of which was copied by two Anglo-Saxon scribes, working in collaboration.

How old is the manuscript?

Beowulf survives in a single medieval manuscript. The manuscript bears no date, and so its age has to be calculated by analysing the scribes’ handwriting. Some scholars have suggested that the manuscript was made at the end of the 10th century, others in the early decades of the 11th, perhaps as late as the reign of King Cnut, who ruled England from 1016 until 1035.

The most likely time for Beowulf to have been copied is the early 11th century, which makes the manuscript approximately 1,000 years old.

Nobody knows for certain when the poem was first composed.

Who owned the Beowulf manuscript?

The first-recorded owner of Beowulf is Laurence Nowell (died c. 1570), a pioneer of the study of Old English, who inscribed his name (dated 1563) at the top of the manuscript’s first page. Beowulf then entered the famous collection of Sir Robert Cotton (died 1631) – who also owned the Lindisfarne Gospels and the British Library’s two copies of Magna Carta – before passing into the hands of his son Sir Thomas Cotton (died 1662), and grandson Sir John Cotton (died 1702), who bequeathed the manuscript to the nation. The Cotton library formed one of the foundation collections of the British Museum in 1753, before being incorporated as part of the British Library in 1973.

էպոսներ Բեովուլֆ

Հին գերմանական էպոսի մեծ մասշտաբի միակ նմուշն է անգլոսաքսոնական «Պոեմը Բեովուլֆի մասին»: Այս ստեղծագործության հիմքում հավանաբար ընկած են հին էպիկական երգերը: Համեմատաբար ամբողջական ձեռագիրը (շուրջ 3000 տող) թվագրվում է տասներորդ դարով: Պոեմը բաղկացած է երկու մասից, որոնք միմյանց հետ կապում է գլխավոր հերոսի՝ Բեովուլֆի անձը: 

Ներածության փոխարեն պատմվում է դանիական թագավորների առասպելական նախնու՝ Սկիլդ Սկեֆինգի մասին, որը տակավին մանուկ մոտեցել է դանիական ափին մակույկով, որը լի էր գանձերով: Նա մեծանում է, դառնում է թագավոր և երկար ու երջանիկ կառավարում է երկիրը: Բարեհաջող է եղել նաև նրա հետնորդների կառավարումը: Սկիլդի ծոռը՝ Հրոթգար թագավորը, հաջող պատերազմներ է մղում և մեծ հարստություն կուտակում: Նա կառուցում է մեծ ու գեղեցիկ պալատ իր ջոկատի խնջույքների համար, որը կոչում է Հեորոտ, այսինքն՝ եղջերուի պալատ, քանի որ այն հավանաբար զարդարված էր եղջերուի եղջյուրներով: Սակայն ուրախությունն ու խրախճանքն այդ պալատում երկար չի տևում: Շուտով պալատում է սկսում ամեն գիշեր հայտնվել Գրենդելը՝ սոսկալի հրեշը, որն ապրում է հարևանությամբ գտնվող ծովափնյա ճահճում: 

Նա տանում է իր հետ և խժռում է Հրոթգարի տասնյակ կտրիճ զինվորների: Ոչ ոք չի կարողանում հեռացնել այս աղետը: Պալատը դատարկվում է, խաղերը դադարում են, դանիացիներին համակում է մեծ վիշտ: Լսելով այդ մասին՝ շվեդական հողերը բնակեցնող ցեղերից մեկի՝ գաուտների թագավոր Հիգելակի ամենաքաջ դյուցազնը՝ Բեովուլֆը, գալիս է օգնելու դանիացիներին: Նրա հետ են տասնչորս լավագույն գաուտ զինվորները: Պալատում նրանց օթևանելու հենց առաջին գիշերը տեղի է ունենում սարսափելի կռիվը Բեովուլֆի և Գրենդելի միջև: Գրենդելը գալիս է Հեորոտ կեսգիշերին, պատռում է գաուտներից մեկի մարմինը և սկսում է խժռել այն ու ծծել արյունը: Երկրորդին խժռել չի կարողանում, քանզի նրան կանգնեցնում է Բեովուլֆի ձեռքը: Զուր է փորձում Գրենդելը փախչել: Նրա ջլերը կտրվում են, մաշկը պայթում է, ոսկորները կոտրվում են: Գրենդելի ձեռքը պոկվում-մնում է Բեովուլֆի ձեռքին: Մահացու վիրավոր հրեշը փախչում է իր ճահիճը մահանալու: Հաջորդ օրը Հրոթգարը մեծ ճաշկերույթ-խրախճանք է կազմակերպում և առատ ընծաներ է տալիս Բեովուլֆին: 

Սակայն նույն գիշերը Գրենդելի վրեժը լուծելու է գալիս նրա մայրը: Սա հարձակվում է Հրոթգարի զինվորների վրա և շատերին կոտորում, քանի դեռ Բեովուլֆն ընկերների հետ քնած է հարևան սրահում: 

Առավոտյան Բեովուլֆը մեկնում է գործելու հաջորդ սխրանքը: Նա իջնում է ահարկու անդունդը և այնտեղ սպանում է Գրենդելի մորը կախարդական թրով, որը կախ էր տված վհուկի ջրային ապարանքում: Բեովուլֆն այդ թրով կտրում է Գրենդելի գլուխը և ուզում է իր հետ տանել զենքը, սակայն թուրը հալչում է նրա ձեռքում ու անհետանում: 

Հրոթգարը նոր խնջույք է կազմակերպում ու ավելի առատաձեռն նվերներ է տալիս Բեովուլֆին: Փառքով պսակված հերոսը վերադառնում է Հիգելակ թագավորի մոտ: 

Պոեմի երկրորդ մասում Բեովուլֆն արդեն ծերունի է: Կռվում զոհված Հիգելակի և նրա որդու փոխարեն նա է նստած գահին և հիսուն ձմեռ բարեհաջող կառավարում է գաուտներին: Սակայն հայտնվում է հուր արտաշնչող սարսափելի վիշապը, և Բեովուլֆը որոշում է հաղթել նրան մենամարտում: Բեովուլֆին հաջողվում է խոցել վիշապին, բայց նա էլ մեռնում է թունավոր խայթոցներից: Մահից առաջ նա հրաժեշտ է տալիս իր զինվորներին և կարգադրություններ է անում իր թաղումների վերաբերյալ: Նրա մարմինը հանդիսավոր կիզում են խարույկի վրա, իսկ մոխրի վրա կառուցում են մեծ բլուր, որի շուրջ կանգնած տասներկու դյուցազներ երգում են զոհված քաջի փառքը: 

Պոեմի առաջին մասի կենտրոնական դրվագը Բեովուլֆի պայքարն է Գրենդելի, իսկ հետո նրա մոր հետ, որը բազմաթիվ զուգորդություններ ունի իսլանդական սագաներում («Էդդա»), իսկ երկրորդ մասը, որտեղ նա կռվում է վիշապի հետ՝ գերմանական ասքերում («Նիբելունգների երգը»): Էական է, որ Բեովուլֆն անգլոսաքսոնական հերոս չէ: Մեզ հասած ձևով պոեմը վկայում է, որ անցել է մշակման ոչ մեկ փուլ: Պոեմի արդեն քրիստոնյա խմբագիրներից մեկը կոչում է Գրենդելին Կայենի սերունդ, ջրային հրեշներին՝ Դժոխքի վիժվածքներ և տարբեր առնչություններով հիշատակում է Աբելին, Նոյին և Մեծ ջրհեղեղը: